Mieczysław Haspel

Mieczysław Haspel swoją edukację rozpoczął w I Gimnazjum w Jarosławiu, gdzie zdobywał wiedzę i umiejętności nie tylko teoretyczne, ale również praktyczne w dziedzinach sportu. Już w 1927 roku brał udział w kursie gimnastyczno-atletycznym zorganizowanym przez Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół", co stało się jego pierwszym krokiem w stronę kariery sportowej. Cenne doświadczenie uzyskał pod okiem szwedzkiego instruktora Norlinga. W roku 1930, po założeniu w Jarosławiu filii Lwowskiego Akademickiego Związku Sportowego, związał się z tą organizacją jako zawodnik, co otworzyło przed nim nowe możliwości.

W 1932 roku ukończył szkołę podchorążych we Włodzimierzu Wołyńskim, a następnie rozpoczął studia na lwowskiej Akademii Medycyny Weterynaryjnej. Już w 1934 roku odniósł swoje pierwsze poważne sukcesy, zdobywając mistrzostwo okręgu lwowskiego. Rok później, na zawodach w Białymstoku, Haspel zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Polski. To właśnie w Jarosławiu, podczas zawodów, osiągnął znakomity wynik, bijąc jednocześnie rekord kraju. Jego talent sprawił, że został powołany do reprezentacji Polski, gdzie brał udział w meczach międzypaństwowych oraz Akademickich Mistrzostwach Świata w Budapeszcie w 1935 roku.

Pomimo iż w roku olimpijskim 1936 został wicemistrzem Polski, nie zdołał osiągnąć wymaganego minimum, co uniemożliwiło mu start w olimpiadzie w Berlinie. W 1937 roku, po udanym roku olimpijskim, zdobył kolejne medale na Mistrzostwach Polski w biegu na 50 metrów w hali oraz 110 metrów przez płotki. Sukcesy te powtórzył również w roku 1938, gdzie w swojej korowej konkurencji ponownie stał się mistrzem. Osiągnął wtedy swój rekord życiowy 15,2 sekundy, jednak wkrótce stracił go na rzecz Pawła Schmidta z AZS Poznań.

W roku 1939, Mieczysław Haspel uzyskał uczelniane absolutorium, a w połowie lat 30. XX wieku z drużyną AZS Lwów uczestniczył w mistrzostwach Polski w piłce ręcznej. Po wojnie dołączył do zespołów zajmujących się piłką nożną z Krosna oraz grał w barwach JKS Jarosław. Po wybuchu II wojny światowej, został przydzielony do rezerwy 24 pułku artylerii, a pod koniec wojny pracował przy klasyfikacji zwierząt rzeźnych w Giedlarowej Dolnej. Jego powrót do sportu nastąpił po zakończeniu wojny, kiedy to reprezentował AZS Kraków.

W swoich pierwszych powojennych mistrzostwach Polski zdobył trzeci złoty medal na 110 metrów przez płotki oraz brązowy medal na 400 metrów. Po zakończeniu aktywnej kariery sportowej, poświęcił się pracy w zawodzie lekarza weterynarii, początkowo w latach 1947–1948 w Wojskach Ochrony Pogranicza. W późniejszych latach pracował w różnych miejscach, docierając do Weterynaryjnego Inspektoratu Sanitarnego lokalnych zakładów mięsnych, aż do swojej emerytury.