Bolesław Łukasz Taborski, który przyszedł na świat 18 października 1917 roku w Jarosławiu, znacząco wpłynął na życie religijne w Polsce. Był on polskim duchownym rzymskokatolickim, którego działalność miała istotne znaczenie przez wiele lat.
W latach 1964–1993 pełnił funkcję biskupa pomocniczego w Przemyślu, przyczyniając się do rozwoju archidiecezji oraz wspierając lokalną wspólnotę wiernych. Po zakończeniu swojej aktywnej działalności jako biskup pomocniczy, w 1993 roku uzyskał tytuł biskupa pomocniczego seniora archidiecezji przemyskiej, co stanowiło ukoronowanie jego wieloletniej pracy duszpasterskiej.
Jego życie zakończyło się 18 listopada 2004 roku w Przemyślu, pozostawiając po sobie niezatarty ślad w sercach wielu ludzi oraz w historii Kościoła katolickiego w Polsce.
Życiorys
Bolesław Taborski urodził się 18 października 1917 roku w Jarosławiu. Jako maluch, ze względu na zawodowe zobowiązania ojca, mieszkał przez pierwsze dwa lata w Wiedniu, a od roku 1919 osiedlił się w Przeworsku. W roku 1927 rozpoczął edukację w lokalnym gimnazjum, a w kolejnym roku przeniósł się do prestiżowego Państwowego Gimnazjum I w Jarosławiu.
W latach 1935–1938 studiował filozofię i teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu, a następnie kontynuował naukę na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie w latach 1939–1940. W obliczu zbliżającej się wojny, jeszcze w sierpniu 1939 roku, jako student IV roku, uczestniczył w przyspieszonym kursie przygotowującym do przyjęcia sakramentu święceń kapłańskich. 31 sierpnia 1939 roku otrzymał święcenia egzorcystatu i akolitatu, a w dniach 2 i 3 września przyjął święcenia subdiakonatu i diakonatu. 10 września 1939 roku został wyświęcony na kapłana w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu przez biskupa Franciszka Bardę.
Po zakończeniu II wojny światowej, w latach 1947–1950, uzupełniał swoje wykształcenie na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskał licencjat.
W październiku 1939 roku został aresztowany przez gestapo i przez kilkanaście dni przetrzymywany w Przeworsku i Jarosławiu, po czym deportowano go na tereny okupowane przez ZSRR. Pełnił rolę wikariusza w parafiach: Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych w Sądowej Wiszni (1939–1945), Narodzenia Najświętszej Maryi Panny we Frysztaku (1945–1947) oraz farnej św. Wojciecha i św. Stanisława w Rzeszowie (1950). W latach 1950–1951 świadczył pomoc duszpasterską w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Tarnobrzegu oraz pełnił funkcję katechety w liceum ogólnokształcącym, skąd został usunięty przez komunistyczne władze.
W latach 1951–1958 pracował jako notariusz w kurii biskupiej, gdzie zajmował się m.in. duszpasterstwem prawnym i małżeńskim, pełnił też funkcje w komisjach liturgicznych oraz charytatywnych. W sądzie biskupim zajmował kluczowe stanowiska, w tym obrońcy węzła małżeńskiego oraz oficjała. Uczestniczył w synodzie diecezji przemyskiej w 1955 roku oraz w procesach beatyfikacyjnych biskupa Józefa Sebastiana Pelczara i księdza Jana Balickiego. W Niższym Seminarium Duchownym w Przemyślu był ojcem duchownym, a później prowadził wykłady z liturgiki i prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu.
31 października 1963 roku został mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej ze stolicą tytularną Dices. Otrzymał sakrę biskupią 2 lutego 1964 roku w bazylice katedralnej, a konsekracji dokonał biskup Franciszek Barda przy asyście innych biskupów przemyskich. Jego zawołaniem biskupim były słowa „In veritate” (W prawdzie). Pełnił funkcję wikariusza generalnego diecezji w latach 1963–1993 oraz pełnił różne role w kurii biskupiej, w tym był kanonikiem kapituły katedralnej.
Bolesław Taborski był również członkiem Episkopatu Polski, gdzie brał udział w licznych komisjach oraz sesjach soboru watykańskiego II, uczestniczył w sakrze biskupów pomocniczych przemyskich: Stefana Moskwy (1984) i Edwarda Frankowskiego (1989).
Odszedł z tego świata 18 listopada 2004 roku w Przemyślu, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w rodzinnym grobowcu na Starym Cmentarzu w Przeworsku, gdzie został pochowany 20 listopada 2004 roku.
Odznaczenia i wyróżnienia
W 2004 roku przyznano mu honorowe obywatelstwo Przemyśla, co stanowi ważne wyróżnienie w jego życiu. W poprzednim roku, w 2003, został uhonorowany Odznaką Honorową Sybiraka, która została mu nadana przez Związek Sybiraków.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Warłaam (Wonatowicz) | Emanuela Kalb | Stanisław Fedorowicz (duchowny) | Daniel Chrupcała | Mieczysław Kociubiński | Rajmund Koperski | Josyf BrylinskiOceń: Bolesław Taborski (duchowny)