Stanisław Koprowicz

Po ukończeniu gimnazjum w Jarosławiu, podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim i Jagiellońskim. Koprowicz pełnił rolę nauczyciela języka polskiego, łaciny oraz propedeutyki filozofii w gimnazjach w Jaśle i Podgórzu. W 1898 roku uzyskał status oficjalnego zastępcy nauczyciela, a 18 maja 1899 złożył państwowy egzamin nauczycielski, co otworzyło mu drogę do dalszej kariery pedagogicznej.

Jego kariera rozwinęła się, kiedy 25 czerwca 1901 roku uzyskał mianowanie na nauczyciela rzeczywistego. W roku szkolnym 1903/1904, Koprowicz uczył w IV Gimnazjum w Krakowie. Rok 1908/1909 spędził częściowo na urlopie zdrowotnym, a następnie objął stanowisko dyrektora gimnazjum realnego w Łańcucie, gdzie pozostawał aż do wybuchu I wojny światowej. W czasie wojny, znalazł się w Wiedniu, stając się organizatorem polskich szkół. Po zakończeniu wojny w 1917 roku, powrócił na stanowisko dyrektora w gimnazjum łańcuckim.

Koprowicz był także autorem wielu prac dotyczących dziejów literatury polskiej. Wśród jego publikacji znajduje się między innymi „Rokosz Jerzego Lubomirskiego w poezji” (z 1902 roku) oraz „Wychowanie religijno-moralne w szkołach Komisji Edukacji Narodowej” (z 1905 roku). Na stulecie urodzin Juliusza Słowackiego opublikował rozprawę pt. „Matka i syn”, która znalazła swoje miejsce w sprawozdaniu IV Gimnazjum w Krakowie oraz w Księdze pamiątkowej ku uczczeniu poety, wydanej w Lwowie w 1909 roku.

Zapamiętany jako elegancki i szanowany nauczyciel, Stanisław Koprowicz zdobył duży autorytet wśród uczniów oraz współpracowników. Jego odejście w 1918 roku było wielką stratą dla lokalnej społeczności edukacyjnej w Łańcucie.