Władysław Piątkowski (żołnierz)

---

Dzieciństwo i młodość

Władysław Piątkowski przyszedł na świat w rodzinie Józefa oraz Franciszki Januszewskich. Wczesne lata spędził na edukacji w różnych lokalizacjach. Uczęszczał do szkół podstawowych w Świętoniowej koło Przeworska, a także w Jarosławiu oraz Jaworznie.

W czerwcu 1937 roku, po pomyślnym zdaniu matury, uzyskał świadectwo dojrzałości w Gimnazjum w Chrzanowie. W dniu 30 września 1938 roku Władysław został powołany do wojska. Jego pierwszym krokiem po wcieleniu było skierowanie na Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy, który odbył się w 20 pułku piechoty w Krakowie.

W czerwcu 1939 roku podjął decyzję o dalszej edukacji wojskowej i zgłosił się do Szkoły Podchorążych Piechoty, mieszczącej się w Komorowie, w Ostrowi Mazowieckiej. Następnie, w lipcu tego samego roku, odbył intensywne szkolenie w 12 pułku piechoty Ziemi Wadowickiej. W okresie od 23 sierpnia do 1 września 1939 roku brał aktywny udział w mobilizacyjnych działaniach na terenie Wadowic.

Udział w kampanii wrześniowej i walki we Francji

W trakcie kampanii wrześniowej Władysław Piątkowski stoczył walki na kluczowym odcinku frontu, obejmującym tereny od Wadowic przez Tarnobrzeg, Jarosław, Rawę Ruską, Tarnopol, aż po Stanisławów. W dniu 23 września 1939 roku, w okolicach Delatyna, przekroczył granicę polsko-węgierską z zamiarem wydostania się do Francji. Niestety, jego plan został pokrzyżowany, gdyż został internowany i osadzony w obozie w Nagycenku. Tam, w marcu 1940 roku, wspólnie z grupą Polaków, zdołał uciec, przekraczając granicę węgiersko-jugosłowiańską. Następnie dotarli do Splitu, skąd wsiedli na polski statek „Warszawa”, który przewiózł ich do Francji. 17 kwietnia 1940 roku dotarł do Marsylii.

Zaledwie kilka dni później, 23 kwietnia 1940 roku, zgłosił się do Wojska Polskiego w Coëtquidan. Został skierowany na front w Aisne, gdzie jako dowódca działka przeciwpancernego walczył w ramach korpusu piechoty kolonialnej. Jego heroizm nie pozostał bez echa, jednak 13 czerwca 1940 roku odniósł rany w okolicach Châteauroux. W wyniku tego wydarzenia przez kolejne miesiące przebywał w szpitalach w Châteauroux, Orléans oraz Agen, a później osiedlił się w obozie dla Polaków w Caylus.

4 września 1940 roku Władysław zakończył swoją wojskową służbę, a następnie wyjechał do Grenoble, aby podjąć studia w zakresie papiernictwa. W tym samym mieście, w styczniu 1941 roku, rozpoczął naukę języka francuskiego. W czerwcu 1941 roku przeniósł się do La Frette, gdzie zajął się pracą na roli u audre Durbeta.

W osobistym życiu, 11 lipca 1942 roku, poślubił Eleonorę Zavallone, urodzoną 25 grudnia 1919 roku w Montricher – Albanne, która zmarła w grudniu 2003 roku w Harklowej. Po ślubie, Władysław znalazł zatrudnienie w garbarni futer u Guya Reala, który był również liderem lokalnego oddziału partyzanckiego Francuskiego Ruchu Oporu. W odwadze swojego lidera, walczył od 1943 roku do momentu wyzwolenia Francji. Pozostał we Francji aż do 1947 roku.

Powrót do Polski

12 listopada 1947 roku Władysław Piątkowski powrócił do Polski wraz z żoną, przekraczając granicę w Międzylesiu. Po przyjeździe podejmował się dorywczych zatrudnień w różnych biurach, jednakże od 18 września 1948 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel kontraktowy w Rabie Wyżnej. Jego kariera nauczycielska nabrała nowego wymiaru, gdy 1 grudnia 1950 roku objął stanowisko kierownika Szkoły Podstawowej w Harklowej, którą zarządzał aż do wakacji 1979 roku, kiedy to przeszedł na zasłużoną emeryturę.

Warto zaznaczyć, że od początku 1968 roku, aż do likwidacji gminy Łopuszna w dniu 1 czerwca 1975 roku, Piątkowski dowodził Terenowym Oddziałem Samoobrony, a jego zaangażowanie nie kończyło się na samej działalności pedagogicznej. Przez długie lata pełnił także funkcję kierownika Biblioteki Publicznej w Harklowej, wykazując się inicjatywą w promowaniu literatury. Osobiście organizował dowóz książek do Szlembarku, a także akcje czytania dla dzieci, co stanowiło wkład w rozwój kulturalny regionu.

Piątkowski był aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego, a od 30 grudnia 1982 roku zyskał status członka zwyczajnego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych w Nowym Targu. Odszedł z tego świata 19 maja 1999 roku w Harklowej, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na miejscowym cmentarzu.

Odznaczenia

Władysław Piątkowski, znany żołnierz, otrzymał liczne odznaczenia, które są świadectwem jego zasług i poświęcenia dla kraju.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (leg. nr 2658-84-91 z dnia 19.09.1984 r.),
• Złoty Krzyż Zasługi (leg. nr 760-77-69 z dn. 15.09.1977 r.),
• Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (leg. nr 4-99-53 z dn. 29.03.1999 r.),
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (postanowienie Prezydenta RP nr 0-116-27-89 z dn. 30.08.1989),
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (leg. nr 139/17/84/14 z dn. 22.07.1984 r.),
• Srebrna Odznaka „Zasłużony Działacz LOK” (leg. nr 21/76 z dn. 2.05.1976 r.),
• Złota Odznaka ZNP,
• Złota Odznaka Ludowych Zespołów Sportowych,
• Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny” (19.03.1997 r.).

Awanse

W ciągu swojej kariery wojskowej, Władysław Piątkowski przeszedł przez różnorodne etapy awansów, które świadczą o jego postępach oraz zaangażowaniu.

• Kapral – luty 1939 r.,
• Kapral Podchorąży – wrzesień 1939 r.,
• Starszy Kapral rezerwy – 12 października 1968 r.,
• Podporucznik rezerwy.

---

Oceń: Władysław Piątkowski (żołnierz)

---