Stanisław Fedorowski (oficer)

---

Życiorys

W dniu 6 marca 1896 roku przyszedł na świat Stanisław Fedorowski w Jarosławiu, który w tamtym okresie był powiatowym miastem Królestwa Galicji i Lodomerii. Pochodził z rodziny, w której Ojciec, Wojciech, pracował jako maszynista kolejowy, natomiast matka, Józefa, miała za zadanie zająć się domem i wychowaniem syna. Po tragicznej śmierci ojca w 1899 roku, Stanisław wraz z matką przeniósł się do Lwowa, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej w latach 1903–1907.

W 1914 roku ukończył swoją edukację w c. k. II Szkole Realnej we Lwowie, gdzie zdał maturę. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął służbę wojskową, walcząc w szeregach 2 pułku ułanów Legionów Polskich aż do 1917. Kolejnym etapem w jego karierze wojskowej nastąpił 1 sierpnia 1919, kiedy to został przeniesiony do 3 pułku Wojskowej Straży Granicznej w Rypinie. Już 15 września 1919 formalnie przeszedł z 2 pułku szwoleżerów do Wojskowej Straży Granicznej, co stanowiło ważny krok w jego wojskowej karierze.

16 lipca 1920 roku Fedorowski objął stanowisko dowódcy plutonu w „wojennym” 5 pułku strzelców konnych w Grudziądzu, a 16 marca 1921 roku został przeniesiony do „pokojowego” odpowiednika tego pułku w Tarnowie na to samo stanowisko. Już 14 kwietnia 1921 roku przemianowano go na oficera zawodowego, co podkreślało jego zaangażowanie i doświadczenie. Wkrótce po tym, 16 sierpnia 1924, przeniesiono go do 4 pułku ułanów w Wilnie, gdzie pełnił funkcję dowódcy szwadronu.

W 1927 roku, po uzyskaniu stopnia rotmistrza z datą senioratu na 1 stycznia tegoż roku oraz 25. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, Fedorowski kontynuował swoją służbę w armii. Dnia 20 maja 1928 został przeniesiony do 8 pułku ułanów w Krakowie, również obejmując stanowisko dowódcy szwadronu. Po ukończeniu kursu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie w 1934 roku, został wyznaczony na oficera mobilizacyjnego. 19 marca 1937 roku dostąpił awansu na stopień majora, zajmując 5. lokatę w korpusie oficerów kawalerii. W latach 1937-1939 pełnił obowiązki komendanta Rejonu Przysposobienia Wojskowego Konnego 6 Dywizji Piechoty krakowskiej.

Na początku lipca 1939 roku przeszedł do 10 pułku ułanów w Białymstoku, obejmując stanowisko II zastępcy dowódcy pułku. W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na pozycji kwatermistrza 10 pułku ułanów. Niestety, 6 października 1939 roku został wzięty do niemieckiej niewoli, a jego losy zaprowadziły go do Oflagu VII A Murnau, gdzie nosił numer jeniecki 16067.

Po długim okresie niewoli, 27 kwietnia 1945 roku Fedorowski odzyskał wolność i przebywał w Murnau, a później w innych obozach dla byłych jeńców. W tą podróż ku nowemu życiu wyruszył 4 maja 1947, wracając na ziemię ojczystą i w trzy dni później zarejestrował się w Rejonowej Komendzie Uzupełnień w Brodnicy. Po powrocie do kraju zamieszkał z żoną Hanną, z domu Zdziarską, w Rypinie, gdzie osiedlił się u Jana Zaniewskiego, aptekarza, który był spokrewniony z rodziną Fedorowskich. 8 marca 1948 roku zmarł w Rypinie i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Fedorowski, jako oficer, odznaczony został wieloma tytułami i medalami za swoje zasługi i działalność na rzecz kraju. Wśród jego odznaczeń znajdują się:

• Krzyż Niepodległości – nadany 16 września 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych, otrzymany dwukrotnie,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę,
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę.

---

Oceń: Stanisław Fedorowski (oficer)

---