Serafin Dobrzański, urodzony 5 grudnia 1860 roku w Jarosławiu, to postać, która w historii Polski zajmuje zaszczytne miejsce jako legionista oraz kapitan piechoty w Wojsku Polskim. Zmarł 28 listopada 1936 roku w tym samym mieście, co czyni go postacią nierozerwalnie związaną z jego rodzinnymi stronami.
Jego życie i działalność wojskowa odzwierciedlają ważny okres w historii Polski, który wymaga bliższego przyjrzenia oraz zrozumienia kontekstu, w którym przyszło mu żyć i działać.
Życiorys
Serafin Dobrzański przyszedł na świat w rodzinie Grzegorza i Marii z Błahowiczów, co było początkiem jego bogatej kariery. W latach 1878–1886 pełnił służbę wojskową jako podoficer zawodowy w cesarskiej i królewskiej armii, gdzie awansował aż do stopnia sierżanta.
W 1891 roku podjął pracę jako urzędnik w Rady Powiatowej, obejmując funkcję drogomistrza powiatowego w okręgu Pruchnik. Dobrzański był aktywnym członkiem kilku organizacji, w tym Towarzystwa Rzemieślniczego „Gwiazda”, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz Towarzystwa Szkoły Ludowej.
W roku 1911 rozpoczął formowanie drużyn sokolich, co miało duże znaczenie w jego karierze. Dzięki cudnemu przeszkoleniu wojskowemu, jakie uzyskał w armii austriackiej, został instruktorem plutonu. W 1914 roku objął dowództwo 140-osobowej drużyny sokolej, z czego około 30 osób pochodziło z Drużyn Bartoszowych.
Mianowany na podporucznika przez dowództwo Legionu, przewodził 13 kompanią IV batalionu w strukturach 2 Pułku Piechoty, gdzie dowódcą był płk Zygmunt Zieliński. Brał udział w bitwach w okolicy Stanisławowa. Niestety, 28 października tego samego roku w rejonie Bohorodczan dostał się do niewoli rosyjskiej, gdzie przebywał aż do 1917 roku, w końcu powracając do Jarosławia.
Po powrocie do kraju, w 1918 roku przejął komendę nad Strażą Obywatelską. W stopniu kapitana przeszedł na emeryturę. W wyniku swoich zasług był trzykrotnie odznaczany Krzyżem Walecznych i uhonorowany mianem Kawalera Krzyża Niepodległości. Otrzymał także tytuł członka honorowego od Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Związek Byłych Ochotników Armii Polskiej uhonorował go mianem członka honorowego, natomiast Związek Legionistów Polskich powierzył mu funkcję prezesa.
W latach 1918–1920, 1924–1927 oraz 1932–1936 zasiadał w radzie powiatu jako radny. Serafin Dobrzański był mężem Róży, która żyła w latach 1901-1931.
Literatura
Warto zwrócić uwagę na ważne publikacje dotyczące Serafina Dobrzańskiego, które reprezentują różnorodne aspekty jego działalności i wpływu na region. Oto kilka znaczących pozycji:
- Andrzej Wondaś, Serafin Dobrzański, Gazeta Jarosławska, 1936,
- August Szczurowski, Skorowidz powiatu jarosławskiego na rok 1902, Przemyśl, 1902,
- Pamięci bohaterów, Express Jarosławski, 1937.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Orest Dżułyński | Ozjasz Storch | Władysław Koba | Kazimierz Szpaczyński | Tadeusz Kurpiel | Jan Zarębski (żołnierz) | Bronisław Lewkowicz | Eugeniusz Butyter | Maciej Trelka | Roman Koba | Augustyn Domes | Ludwik Muzyczka | Marian Prosołowicz | Czesława Puzon | Józef Pomiankowski | Roman Kostorkiewicz | Abraham Preminger | Tadeusz Zieliński (kapitan) | Erwin Rössner | Kazimierz WünscheOceń: Serafin Dobrzański